خبرگزاری حوزه/ امروز پنج‌شنبه برابر است با سالروز رحلت حضرت آیت‌الله شیخ محمد خالصی‌زاده.

زندگی عالمان حقیقی ما همیشه در تلاقی و پیوندی محکم و جانانه با وضعیت توده مردم و آحاد افراد جامعه بوده است.

عالمان شیعی نه چون راهبان مسیحی تارک دنیایند و نه چون بودا و برهما، فارغ از اغیار.

عالمان شیعی هماره و همیشه در میان مردم و برای مردم و مرشد و مراد مردم بوده اند و با کوله باری از تجربه و ایمان و تقوا و دلسوزی و هدایت و ارشاد، آنها را یاری رسانده اند.

در طول تاریخ سبز و سرخ شیعه هماره بوده اند عالمان راستین و مدافعین حقیقی امر دین که هستی خویش را در طبق اخلاص نهاده و برای حرکت جهادی و استمرار شیوه هادیان واقعی مردم یعنی پیامبران و امامان معصوم جد و جهدی بی بدیل و کمنظیر از خود نشان داده و برگ زرینی از جهاد و اجتهاد در زیر گنبد دوار دوران به یادگار گذاشته اند.

بی تردید یکی از این عالمان حقیق و رادمردان مخلص در تاریخ معاصر ایران و اسلام عزیز آیت زاهد حق و عارف شاکر عشق حضرت شیخ محمد خالصی زاده است که هم زندگی و هم مرام و منشش تنها در استمرار حرکت انبیا و اولیای حق معنا یافت و توانست با مجاهدت و صبوری و مردانگی نامش را در زمره عاشقان دین و جانبرکفان آئین ثبت و ضبط نماید.

آیت الله خالصی‌زاده از علمای مبارز علیه استعمار انگلیس در ایران و عراق. او در 1308 در شهر کاظمین به دنیا آمد.

پدر بزرگوارش شیخ مهدی خالصی از مراجع شیعیان و از خاندان خالصی در کاظمین عراق بود.

این عارف الهی و مرد آسمانی علوم اسلامی را نزد پدر و عموهایش (شیخ صادق خالصی و شیخ راضی خالصی) و سپس نزد استادانی چون حضرات آیات عظام محمد کاظم خراسانی، میرزا محمد تقی شیرازی و شیخ عبدالحسین کاظمی فراگرفت و با تلاش و ممارست بسیار توانست در سنین جوانی به درجه رفیع اجتهاد نایل آید.

از ویژگی های کم‌نظیر ایشان که البته در علمای سلف سبقه و صبغه بسیار داشت این بود که علاوه بر علوم اسلامی، علوم دیگر مانند ریاضیات، طبیعیات و طب را نیز آموخت و به زبانهای انگلیسی، فرانسه، ترکی و فارسی نیز اشرف و تسلطی تام و تمام داشت.

پس از آغاز جنگ جهانی اول و حمله انگلیس به بندر فاو در ۱۳۳۲، خالصی زاده به همراه پدرش و آیت اللّه سید مهدی حیدری، از علمای کاظمین، مردم این شهر را برای جنگ با انگلیسی ها بسیج کردند.

آنچنان که در تاریخ آمده است در قیام مردم عراق در ۴ شوال 1338 به رهبری حضرت آیت الله العظمی میرزا محمدتقی شیرازی در کربلا، آیت الله خالصی زاده به مردم انقلابی پیوست و در کنار رهبری این قیام، یکی از گردانندگان اصلی آن شد.انگلیسی ها برای سرکوب قیام، کربلا را محاصره کردند و تسلیم شدن هفده نفر از رهبران قیام را از شروط ترک مخاصمه دانستند و سرانجام وارد کربلا شدند، ولی نتوانستند شیخ را دستگیر کنند.

اما در نهایت و پس از رخ دادن اتفاقات سیاسی مختلف آن دوران که به گسترش مبارزات مردمی علیه قیمومت انگلیس انجامید، تبعید شیخ محمد خالصی زاده و سیدمحمد صدر از سوی مقامات انگلیسی به ایران رخ داد که نقطه مهمی در طول تاریخ زندگی این عالم ربانی به شمار می آمد.

آیت الله خالصی زاده با تشکیل جمعیتی به نام «نمایندگان عالی بین النهرین در ایران» توجه جهانی را به تجاوزات ملک فیصل و انگلیس در عراق جلب و پیام هایی تلگرافی به کشورها و مجامع مختلف مخابره کرد.

این عالم روحانی و مجاهد بصیر و آگاه در ادامه فعالیتهای سیاسی مصلحانه اش برای بازگشت علمای عراق و کمک به آنان با احمدشاه قاجار دیدار و گفتگو کرد. و در ضمن  این تلاشها در اواخر 1302ش در ماجرای جمهوری خواهی رضاخان، ایشان مردم را به مخالفت با جمهوری رضاخانی که ترفندی شیطانی و خباثتی استعماری بیش نبود فراخواند و توانست با این تلاشهای عالمانه و ارشادات و هدایتهای داهیانه در ناکامی جنبش جمهوری خواهی نقش قابل توجه و تأثیرگذاری ایفا کند.

آیت الله خالصی زاده پس از درگذشت پدرش در ۱۶ فروردین 1304  از مشهد به تهران آمد و در تهران، به عنوان امام جماعت مسجد سلطانی (مسجد امام) برای نظم بخشیدن به اجتماعات مسجد، کمیته مجتمعین مسجد سلطانی را تشکیل داد و برای تحقق اهداف کمیته، از خرداد 1303، روزنامه اتحاد اسلام را همراه با مرحوم آیت الله شیخ حسین لنکرانی منتشر کرد.

آیت الله خالصی زاده در سالهای1303 تا 1324شمسی، بارها به دلیل دخالت در امور سیاسی یا تحریک مردم به اغتشاش، زندانی یا به نقاط مختلف کشور از جمله خواف، تویسرکان، نهاوند و کاشان تبعید شد اما این تبعیدهای ظالمانه نتوانست در برابر تلاشهای متنوع و موفق فرهنگی و اقدامات ثمربخش و مصلحانه اجتماعی ایشان سدی ایجاد کند و خللی وارد نماید. از فعالیتهای عمرانی گرفته تا انتشار کتابهای فرهنگی و تشکل دادن به بسیج عمومی مردمی در اعتراض به اقدامات خلاف شرع حکومت جور را می توان در کارنامه پرابر این عالم ربانی و اهل عمل در طول این سالها مشاهده نمود.

دولت ایران آیت الله  را در ۱۳ آبان 1328 به زادگاهش کاظمین تبعید نمود و همین امر هم بستری شد برای فعالیتهای فرهنگی و اجتماعی و دینی ایشان در کاظمین که از آن جمله می توان به تأسیس مدرسه بزرگ جامعة مدینه العلم و برگزاری نماز جمعه اشاره نمود.

 این عالم ربانی پس از عمری جهاد در راه خدا و تلاش بی شائبه و مخلصانه در جهت انتشار فرهنگی اسلامی و مبارزه با ظلم و جور استعمار و استکبار و دیکتاتوری نهایتا در آذر 1342 در بغداد درار فانی را وداع گفت و در حجره درس خود در صحن مطهر کاظمین تدفین گشت.

از جمله آرمانها و آرزوهای بلند و مومنانه و مصلحانه این مرد نورانی و عالم ربانی وحدت و اتحاد دنیای اسلام و تشکیل حکومت بزرگ اسلامی بود که در راه تحقق همین آرمانهای بلند نیز سالها و با مرارت بسیار ، با حکومتهای وقت ایران و عراق و با دولتهای استعمارگر انگلیس و شوروی مبارزه نمود.

و علاوه بر این مبازرات هم در عرصه قلم و فرهنگی و انتشار معارف دینی هم تلاش و مجاهدت بسیار نمود و به تحقیق و پژوهش مشغول بوده و یکصد جلد کتاب و رساله علمی و فرهنگی به زبان فارسی و عربی تألیف نمود.

درود و رحمت خدا بر روح پاک همه مجاهدان حقیقی راه دین و آئین؛ یادشان گرامی و راهشان پر رهرو باد!